16e episode - Naar huis met duizenden indrukken.....

Hallo blogvolgers,

Zo aan het einde van onze America-Canadatrip leek het me leuk om ook wat te schrijven over onze belevenissen. We staan inmiddels voor de Canadese grens op een supervolle camping, die werkelijk in niets lijkt op wat we de afgelopen weken hebben aangetroffen. Dit is het America van de Amerikanen die massaal vanwege memorial-day naar de camping zijn gegaan, en dat ziet er heel druk en ook wel heel leuk uit, met name als het donker is, en alle kampvuurtjes en lichtjes aangaan.  

Ik wil even nog een aantal dagen teruggaan omdat ik het leuk en interessant vind om daar wat over te vertellen. Ik ga even terug naar de Rocky Mountains, waar we via de Logan-pas op 6016 voet het Glacier National Park midden in de Rocky Mountains wilden doorkruisen. Onze RV was echter te breed en te hoog om door de verschillende tunnels te kunnen die de pas herbergt.

Vandaar dat we de Maria-pas hebben genomen. Op 5280 voet passeerden we de Continental Divide. Dat is de grenslijn die bepaalt in welke oceaan een drupje regen terechtkomt. Valt hij ten oosten van deze lijn, dan komt hij in de Atlantische Oceaan terecht, valt hij ten Westen, dan stroomt hij naar de Pacific. Opmerkelijk is dat deze pas bij de Blackfoot-Indianen al eeuwen bekend was, maar door de blanken pas in 1885 is ontdekt, tijdens hun zoektocht naar een geschikte doorgang voor de Transcontinental spoorlijn. Op het hoogste punt van deze pas van 5280 voet zijn we gestopt, hebben we ons verwonderd over zoveel moois en hebben we gezellig onze lunch verorberd.

In the mean time hebben we nog steeds geen beer gezien. Voordat we aan deze reis begonnen, zag ik heel veel beren op de weg, maar nu was het zover dat ik er tenminste graag een had gezien. Wel in de beschermende cabine van onze camper, uiteraard. Maar het feit dat we wel twee wolven hebben gezien, was volgens insiders veel meer bijzonder, daar het zeer schuwe dieren zijn, in tegenstelling tot de zo nieuwsgierige zwarte, bruine en Grizzlyberen. Inmiddels gaat onze reis verder richting Noorden, richting Canada, waar we uitsluitend kleine weggetjes hebben gevolgd om ons nog meer, en nog meer, te verwonderen over zoveel schoonheid die de natuur te bieden heeft. We komen aan in een plaatsje met de naam Metaline WA, waar je volgens de campingbaas in zeven minuten alles hebt gezien, inclusief twee diners en een park. De campingbaas met de naam Mike vond wat we deden zo bijzonder, en zo werden we ook behandeld. Toen we de optie lieten vallen dat we misschien wat wilden eten hadden we geen keus meer. Hij kwam met een golfkarretje naar ons toe, want lopen doen Amerikanen nou eenmaal niet, en hij reed voorop en zei dat we hem moesten volgen. En voordat we het wisten, zaten we in de plaatselijke diner. En wist de eigenaresse al dat we Nederlanders waren en dat we kwamen eten. Dat is grappig als je zelf nog niet weet dat je ergens iets gaat eten, maar het restaurant weet het al wel. Matty hoefde de volgende dag pas te betalen bij het tankstation, want dat was ook van hem, net zo als de diner, volgens ons. Wellicht was hele dorpje wel van hem.

Na Metaline kwamen we in Trout Creek aan, waar we ons verheugden om forel (trout) te eten. Die zat daar overal in het water, maar een restaurant of gewoon winkeltje met trout was in geen velden of wegen te bekennen. Helaas, Amerikanen geven iets soms een naam, maar daar blijft het dan ook bij.

Onze reis vandaag ging over de Cascades-Range, die niet onderdoet voor de zo bekende Rocky Mountains. Er lagen nog metershoge sneeuwhopen, en het was wederom fantastisch. Inmiddels zijn we dicht bij Seattle, wat duidelijk geen Hillbilly-country meer is. Alles is zeer geciviliseerd, en ons plaatsje waar we nu zijn (Lynden) zit vol met Nederlandse achternamen, en dus Nederlandse voorvaderen. Grappig feitje: het gazon moet altijd strak gemaaid zijn. Regels van het dorp. En dat was te zien!

In mijn vorige reis (Midden-Amerika) was mijn conclusie dat Amerika een derde wereldland was. Van het noorden waar we nu doorheen gereisd zijn kan ik dat niet meer zeggen, op uitzonderingen na.

Groetjes, Nelleke, Paul en Matty

P.S. Foto's uploaden is alweer dagen een drama, dat moet even wachten, misschien zelfs wel totdat we thuis zijn.